Dzień rozpoczynasz jak zawsze, wykonując te same czynności. Nie spodziewasz się dzisiaj żadnych gości. Z nikim się nie umawiałaś, na nikogo nie czekałaś. Zajęta swoimi sprawami jesteś sama ze sobą a  pochłonięta wieloma myślami malujesz obrazy raz czarne, raz białe, innym razem kolorowe. To one na przygodę są gotowe. Raz radość, raz gniew, innym razem strach – mieszanka uczuć i wulkan emocji. Nie da się ukryć, to cała Ty. Kiedy się gniewasz, doświadczasz równolegle smutku, kiedy się radujesz, to chętnie innym usługujesz, a kiedy złość w Tobie zapanuje, nie da się ukryć, inni również ją odczują. Smutek często uruchamia uczucie pustki, słabości, czasem bezsilności. Prowadzi do myśli „jestem samotna i nikomu nie potrzebna”.  W smutku szukasz ukojenia i błogiego podniesienia. I wtedy pojawia się On, Miłość Twojego życia, zadziwiona pytasz jak Piotr „Panie, jeśli to naprawdę Ty, każ mi przyjść do siebie po wodzie”, w odpowiedzi słyszysz „chodź”. Idziesz a z Tobą, wiara, nadzieja, radość, odwaga, siła, waleczność, optymizm, pragnienie, euforia, w końcu poczucie bezpieczeństwa i chęć do działania. To jest moment, kiedy idziesz po wodzie wpatrzona w Jego oczy, usta, jaśniejącą twarz. Doświadczasz ekstazy jakiej nigdy w swoim życiu nie odczułaś. Czujesz jak delikatny powiew wiatru muska Twoje włosy, serce podchodzi do gardła wybijając większą częstotliwość niż zwykle. Doświadczasz stanu błogości i lekkości. Oczami widzisz tylko Jego a dusza Twa odczuwa stan lekkości. Wiruje jak walc angielski na parkiecie, jak łyżwiarz figurowy na lodzie. Wołasz „chwilo trwaj nieprzerwanie”. Poruszasz się w zadumie, czujesz, że życie ma sens. Pragniesz istnieć, marzyć, wierzyć i krzyczeć z radości, ogłaszając światu, jak cudowny jest On, Miłość, którą odnalazłaś. Pragniesz zatrzymać tę chwilę i już Go nigdy nie wypuścić. Pragniesz dojść do Niego, bo na razie idziesz po wodzie, jak Piotr bohater innej opowieści. Dzisiaj opowieść jest o Tobie.

W tej euforii nie dostrzegasz niebezpieczeństwa. Wtem wiatr, który dopiero co muskał Twoje włosy, stał się porywczy, niebo pociemniało przykryte chmurami. Ogarnia Cię strach, przestajesz patrzeć Mu w oczy. Rozglądasz się wokół siebie, widzisz ciemność, spoglądasz w dół i dostrzegasz, że nie masz gruntu pod nogami. Dociera do Ciebie, że jesteś w niebezpieczeństwie. Wiesz, że za chwilę utoniesz. Tracisz kontrolę nad swoim życiem, zapominasz, że On tam ciągle stoi i patrzy, wystarczy, że na nowo na Niego spojrzysz i dalej pójdziesz, ale w tym momencie przeraża Cię myśl, że za chwilę umrzesz. Nagle wszystkie troski, trudności, kłopoty, ciężary losu stają się tak silne, że jedynie czego pragniesz to wpaść do tej wody i zakończyć swą podróż. Czujesz, że nie ma sensu dalej iść i chlup … wpadasz do wody. Jest Ci zimno, dusisz się, zaczyna brakować Ci tchu, toniesz i w ostatnim geście wołasz „Panie ratuj”. Jednak chcesz jeszcze zawalczyć, nie poddajesz się, wiesz, że On tam cały czas stoi gotowy, by podać Ci dłoń, a Jego dłoń nie jest za krótka, by sięgnąć tam, gdzie obecnie jesteś. Wydobyć Cię z poczucia beznadziei, bezsilności, wszelkich trosk i kłopotów. On czeka i jest cierpliwy. Kolejny raz podaje Ci dłoń i stawia na bezpiecznym gruncie. Czujesz się uratowana, bezpieczna, kochana, zaopiekowana i wzmocniona. Teraz, kiedy stoisz na skale, On do Ciebie mówi „gdzie twoja wiara”, „czemu zwątpiłaś?”.